Roland mon amour

Imaxinade que estou en escena soa co meu sinte e estou aterrorizada. En realidade, fago de tía moi nerviosa que se vai enfrontar a algo moi heavy. Non hai nada heavy na miña selección musical, pero intento ser un pouco punkarra porque iso sempre se aplaude nas performances. Penso no punk e só vexo ao tipo con crista que sempre se me quedaba mirando no Maycar. Estou en escena soa, sen crista, querendo que a xente diga: «esta tía é moi punki». Os punkis que coñecín non reciclaban, tiraban as cabichas ao chan e levaban pantalóns axustados con cadeas.

A min gústanme os pantalóns anchos tipo slouchy e reciclo ata a miña regra, así que renuncio definitivamente a ser punki. Imaxinade que empezo escusándome, como cando vas falar en inglés e dis sorry for my English, porque isto que me propoño é moi difícil. Entón, imaxinade que eu o sei e que vós o sabedes, pero todas somos moi educadas e asumimos que pode darse o acontecemento. Desexamos que suceda algo e que non nos entre o sono.

Obxectivo principal: que a miña audiencia non se durma. Entón, podo optar por facer algo entretido para que o público non se durma ou podo xerar un ritmo frenético ata provocarlles certa ansiedade. Isto último non é un desexo moi nobre para unha artista que se considera hedonista e que só quere que a xente o pase ben. O obxectivo podería ser que o público saíse de verme con ganas de bailar, e iso xa me gusta máis. Que digan: «saín de ver esa movida de Roland mon amour con ganas de montar unha boa e súper-concienciada».