XI Edición do festival Escenas do cambio – Lostopía
A edición 2025 do festival Escenas do cambio, titulada Lostopía, constrúe un relato en 16 actos que, a través dunha dramaturxia escénica única, tece pontes entre artistas, obras e público. Un encontro de voces e historias que debuxa o mapa das nosas inquedanzas e desexos no tempo presente. Cada obra seleccionada aborda, desde a súa singularidade, as tensións entre memoria, identidade, resistencia e transformación, compondo unha narrativa colectiva onde cada artista e cada peza son esenciais. Esta edición convida o público a mergullarse nun presente expandido, un espazo entre a nostalxia e a utopía, onde as artes borran os límites entre o persoal e o colectivo, o efémero e o eterno.
En Solala, Amalia Fernández propón un percorrido íntimo a través de tres pezas: Familia, un diálogo entre os recordos persoais e a narración visual; Bailar el problema, unha inmersión na identidade cultural a través do movemento; e Caja de cuadraditos, unha reflexión sobre a arte como experiencia compartida. Nesta mesma liña introspectiva, La María o la espeluznante seducción de una canción de amor, de Raissa Avilés, transforma as cancións de amor en actos de resistencia subversiva, espíndoas do seu romanticismo convencional para revelar o seu carácter libertario e transgresor.
Tamén exploradoras da memoria e do íntimo serán VACAburra, que presentan un avance do seu novo proxecto, Familia Nijinska, co que propoñen novas formas de transmitir e reflexionar sobre a memoria artística e a saúde mental, utilizando o debuxo en vivo e o arquivo visual para entrelazar o teórico e o corporal.
No ámbito da identidade e o territorio, Black Through Red e I’m not an Influencer (Schwarzenegger exterminó mi futuro), de Reinaldo Ribeiro, compoñen dous capítulos dun tríptico que utiliza a cor vermella como eixo simbólico de resistencia, herdanza e paixón, abordando temas como a migración, a violencia, a periferia e as narrativas decoloniais.
Pola súa banda, Exposure, de Julio César Iglesias Ungo e Hans van den Broeck, con música en vivo do prestixioso compositor e músico de cinema Ben Frost, sitúanos nun espazo de confrontación entre a alienación tecnolóxica e a comunidade. Un espectáculo que fusiona forza física, innovación escénica e reflexión filosófica, destacando a participación do recentemente creado Urban Arts Ensemble Ruhr e a prestixiosa Danza Contemporánea de Cuba, gañadora de máis de 70 premios internacionais.
En Fuga para o tempo presente, Nuisis Zobop utiliza a danza e a filosofía para habitar a fraxilidade do presente, explorando os conceptos de impermanencia e finitude como estratexias de resistencia ante as crises contemporáneas.
A experimentación sonora e o movemento cobran un protagonismo especial nesta edición. So de Cop, de Arnau Obiols, transforma elementos naturais e dispositivos mecánicos nunha sinfonía visual e sonora que redescubre a beleza e o misterio do cotián.
Ruido, de Ça Marche, é unha instalación participativa que convida ao público a ser creador activo, utilizando a arte foley para encher os ocos do silencio e construír narrativas colectivas.
O espazo arquitectónico privilexiado da Cidade da Cultura cobra protagonismo en Baunsbak, de Elvi Balboa. Unha intervención site-specific que intensifica a relación entre corpo e arquitectura, permitindo ao público experimentar a contorna do Gaiás a través do movemento e o son.
En Worn Out, da compañía surcoreana Chumpan Yamoo, o tempo e o desgaste son o centro dunha meditación poética que cuestiona a nosa percepción do inanimado, reflexionando sobre a perda, a adaptación e a transformación.
Velaiquich, Amoorch!, do Colectivo D’elas, celebra as culturas emerxentes e examina a sobre-actualización do noso tempo. A obra reivindica a espontaneidade como motor creativo, integrando bailes urbanos e colectivos locais, ampliando así a súa conexión co territorio.
Nun plano emocional, Roland mon amour, de Funboa Escénica, combina música electrónica, movemento e vulnerabilidade para transformar o teatro nun acto de conexión íntima e compartida.
Por último, I’m not a Hero, de Fluctus, recorre ao humor e ao teatro físico para explorar os dilemas éticos e sociais da nosa época, entrelazando idealismo e banalidade cunha mirada crítica.
Nesta undécima edición, o Comando Dramatúrxico reafirma o seu papel como un laboratorio/escola de experimentación, onde un equipo multidisciplinar crea unha narrativa expandida do festival en diálogo cos espectáculos e co público asistente. A través da observación, a análise e a intervención dramatúrxica, amplificarán a experiencia escénica con diversas propostas. Sen estruturas fixas, o seu desenvolvemento será dinámico e colaborativo, trazado xunto a artistas, investigadoras, Afonso Becerra como coordinador e a dirección do festival.
Para pechar esta edición, Mercedes Peón ofrecerá un concerto-manifesto en formato en liña, reafirmando o compromiso do festival coa ruptura de fronteiras e consolidarse como un referente de vangarda.
Lostopía é unha invitación para cuestionar, imaxinar e construír novos futuros a través da forza transformadora das artes escénicas. Un espazo de pensamento e acción que, desde este territorio, abraza as súas contradicións para debuxar un mapa do posible.
Kirenia Martínez Acosta. Directora artística de Escenas do cambio 2025